Marcel ma 14 lat i do pierwszej klasy szkoły podstawowej, podobnie jak jego starsza siostra poszedł jako dziewczynka. W kolejnych latach problemy domowe zakończone rozwodem rodziców, hejt i agresja ze strony rówieśników w szkole, wreszcie odosobnienie w czasie pandemii doprowadziły do wystąpienia szeregu problemów wieku nastoletniego, w tym stanów lękowych i depresyjnych, anoreksji i całe szczęście nieudanych prób samobójczych. Okazało się też, ze dotychczasowa dziewczynka czuje się chłopcem.
Co raz więcej ludzi młodych żyje z poczuciem transpłciowości czyli innym postrzeganiem tożsamości płciowej, charakteryzujące się występowaniem uczucia niedopasowania do własnej płci. U chłopców zaczyna się to od np. chęci częstego przebierania się w ubrania charakterystyczne dla dziewczynek, u dziewczynek upieranie się przy noszeniu chłopięcych ubrań. Pojawia się niechęć do uczestniczenia w typowo chłopięcych zabawach oraz fantazjowanie o byciu osobą o innej płci. Z czasem pojawia się problem z zaakceptowaniem swojego ciała i przypisanej im roli społecznej. Problemy się pogłębiają, a ich rozwiązywanie wymaga adekwatnej diagnozy, samoakceptacji i pomocy szeregu osób w tym najbliższej rodziny i specjalistów.
W reportażu obok Marcela wystąpią: jego mama, terapeutka i seksuolog, a ich wspólna opowieść pozwoli przynajmniej częściowo zrozumieć problem i fakty, które doprowadziły do konkretnych sytuacji. Dowiemy się też, iż zawsze , choćby w trudnych sytuacjach jest nadzieja, która pozwala żyć.
Zdjęcie- PIXABAY
Jakie zachowania nastolatka powinny być wskazaniem do szukania pomocy?
– zmienia swoje zachowanie (np. z osoby aktywnej, towarzyskiej dziecko staje się wycofane, przestaje angażować się w rzeczy, które wcześniej sprawiały mu przyjemność)
– odczuwa smutek, przygnębienie (szczególnie gdy trwa dłużej niż 2 tygodnie)
– jest rozdrażnione, ma huśtawki nastrojów
– nie ma siły , napędu, jest przewlekle zmęczone (dziecko poleguje, zgłasza „nie chce mi się” ”nie mam siły”)
– wycofuje się z wcześniejszych relacji rówieśniczych
– skarży się na problemy ze snem, koncentracją
– nie widzi przyszłości, wypowiada zdania typu „nic nie ma sensu”, „lepiej żeby mnie nie było„, ”byłoby wam lepiej beze mnie” lub wyraża pragnienie śmierci
– samookalecza się
– odmawia uczestnictwa w zajęciach szkolnych
– miewa różne dolegliwości bólowe lub objawy somatyczne, które nie mają przyczyny fizycznej
Powyższe objawy nie muszą oznaczać zaburzeń, które są bezpośrednim wskazaniem do natychmiastowej pomocy psychologicznej lub psychiatrycznej. Jednak myśli i zachowania samobójcze są bezwzględnym wskazaniem do konsultacji psychiatrycznej lub interwencji medycznej.
Warto jednak skonsultować swoje niepokoje ze specjalistą. Czekanie aż nastolatek „wyrośnie” z problematycznych zachowa może tylko utrwalić trudności.
Gdzie szukać pomocy?
– pedagog/psycholog szkolny, Poradnia Psychologiczno- Pedagogiczna
– Poradnie Zdrowia Psychicznego i Poradnie Psychologiczno- Psychoterapeutyczne działające w ramach NFZ
– Infolinia dla dzieci i młodzieży, rodziców i nauczycieli 800 800605 (całodobowa)
– Telefon zaufania dla rodziców i nauczycieli 800100100 (od poniedziałku do piątku w godz. 12-15)
– Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży 116111 (całodobowy)
– Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka 800 12 12 12 (całodobowy)
W sytuacji ostrego kryzysu psychicznego lub stanu zagrożenia życia – telefon alarmowy 112 lub Izba Przyjęć Szpitala Psychiatrycznego.
