Nefropatia toczniowa pozostaje poważnym wyzwaniem klinicznym. Obinutuzumab, przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko limfocytom CD20, wykazał obiecujące wyniki w II fazie badań u pacjentów z tą chorobą. Czy jednak kolejna faza badań klinicznych potwierdzi jego wartość w codziennej praktyce?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, przeprowadzono duże, międzynarodowe badanie III fazy z randomizacją. Włączono do niego dorosłych pacjentów z aktywną, potwierdzoną w biopsji nefropatię toczniową. Pacjentów losowo przydzielono w stosunku 1:1 do dwóch grup: jedna otrzymywała obinutuzumab, a druga placebo. Co ważne, wszyscy uczestnicy badania otrzymywali jednocześnie standardowe leczenie immunosupresyjne, składające się z mykofenolanu mofetylu oraz stopniowo redukowanej dawki doustnego prednizonu. Głównym celem badania była ocena, jaki odsetek pacjentów w każdej grupie uzyska odpowiedź nerkową po 76 tygodniach terapii. Odpowiedź zdefiniowanao jako znaczące zmniejszenie utraty białka z moczem (wskaźnik białko/kreatynina poniżej 0,5 mg/mg), utrzymanie dobrej funkcji nerek (szacowany wskaźnik filtracji kłębuszkowej, eGFR na poziomie co najmniej 85% wartości wyjściowej) oraz brak konieczności stosowania leczenia ratunkowego, niepowodzenia terapii lub innych poważnych zdarzeń.
W badaniu wzięło udział 271 pacjentów. Całkowitą odpowiedź nerkową po 76 tygodniach uzyskało 46,4% pacjentów leczonych obinutuzumabem, w porównaniu z 33,1% w grupie placebo. Ta różnica była statystycznie istotna (p=0,02), wskazując na wyraźnie większą skuteczność terapii z użyciem nowego leku. Obinutuzumab okazał się również skuteczniejszy w osiąganiu innych ważnych celów: istotnie więcej pacjentów w tej grupie uzyskało odpowiedź kliniczną przy jednoczesnym stosowaniu niskiej dawki prednizonu (poniżej 7,5 mg/dobę) pod koniec okresu obserwacji (42,7% vs 30,9%, p=0,04). Ponadto większy odsetek pacjentów leczonych obinutuzumabem osiągnął znaczną redukcję białkomoczu (wskaźnik białko/kreatynina poniżej 0,8 mg/mg) bez niepowodzeń leczenia (55,5% vs 41,9%, p=0,02).
Profil bezpieczeństwa obinutuzumabu okazał się przewidywalny, gdyż badanie nie wykazało żadnych nieoczekiwanych sygnałów zagrożenia. Kluczowym ustaleniem było jednak wyższe ryzyko wystąpienia poważnych zdarzeń niepożądanych (SAEs) w grupie leczonej tym lekiem w porównaniu z placebo. Poważne zdarzenia dotyczyły jednak głównie infekcji oraz powikłań związanych z COVID-19.
Podsumowując, badanie wykazało, iż dodanie obinutuzumabu do standardowego leczenia mykofenolanem mofetylu i kortykosteroidami znacząco zwiększa szansę na osiągnięcie całkowitej remisji nerkowej u dorosłych pacjentów z aktywną nefropatią toczniową. Wyniki te otwierają nowe perspektywy terapeutyczne dla tej trudnej grupy chorych, dając nadzieję na poprawę długoterminowych rokowań.
