Agoniści receptora GLP-1 zrewolucjonizowali leczenie cukrzycy typu 2. Choć nie da się zaprzeczyć ich sukcesom, towarzyszy im również wiele działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego. W obliczu doniesień o rzadkich, ale groźnych zdarzeniach, takich jak niedrożność jelit, gastropareza czy ostre zapalenie trzustki, nasuwa się pytanie: czy silniejsze działanie metaboliczne nowszych leków, zwłaszcza tirzepatydu, wiąże się z wyższą ceną w postaci gorszego profilu bezpieczeństwa?
Najnowsze, duże badanie populacyjne opublikowane w „Annals of Internal Medicine” przynosi uspokajającą odpowiedź.
W potężnym badaniu kohortowym typu new-user przeanalizowano dane dorosłych pacjentów z cukrzycą typu 2 rozpoczynających leczenie dulaglutydem, semaglutydem lub tirzepatydem w latach 2019–2024. Dla zagwarantowania maksymalnej porównywalności grup utworzono dziesiątki tysięcy dopasowanych par pacjentów (w tym ponad 65 tysięcy dla analizy semaglutyd vs dulaglutyd). Głównym celem była ocena ryzyka wystąpienia ciężkich powikłań gastrologicznych, obejmujących m.in. ostre zapalenie trzustki, choroby dróg żółciowych, niedrożność jelit i gastroparezę.
Analiza trzech bezpośrednich porównań przyniosła spójne i jednoznaczne wyniki. Nie stwierdzono żadnych istotnych statystycznie różnic w ryzyku ciężkich zdarzeń żołądkowo-jelitowych pomiędzy żadnym z badanych leków. Niezależnie od tego, czy porównywano semaglutyd z dulaglutydem, tirzepatyd z dulaglutydem, czy tirzepatyd z semaglutydem, wskaźniki ryzyka (HR) oscylowały wokół jedności (odpowiednio 0,96, 0,96 i 1,07), a przedziały ufności wykluczały istnienie znaczącej przewagi lub zagrożenia ze strony któregokolwiek preparatu.
Badanie to dostarcza silnych dowodów na to, iż pod względem bezpieczeństwa gastrologicznego wiodące leki inkretynowe grają w tej samej lidze. Mimo odmiennej siły działania metabolicznego tirzepatyd nie niesie za sobą większego ryzyka ciężkich powikłań brzusznych niż semaglutyd czy dulaglutyd.
Dla klinicystów to cenna wiadomość: wybierając między tymi terapiami, można kierować się głównie ich skutecznością w kontroli glikemii i wagi, mając pewność, iż profil bezpieczeństwa w zakresie ciężkich powikłań gastrologicznych pozostaje zbliżony.
