Regularny ruch korzystnie wpływa na zdrowie psychiczne, łagodzi objawy depresyjne i zapobiega chorobom układu krążenia. Pacjenci z toczniem rumieniowatym układowym (SLE) są bardziej narażeni na schorzenia układu krążenia oraz doświadczają pogorszenia jakości życia w porównaniu z populacją ogólną.
Badanie opublikowane w „BMJ Lupus” miało na celu ocenę, w jaki sposób aktywność ruchowa wpływa na czynniki determinujące jakość życia pacjentów z SLE.
Poziom aktywności ruchowej mierzono w ekwiwalentach metabolicznych (MET) dzięki kwestionariusza IPAQ, następnie klasyfikując uczestników do trzech grup: o niskiej, umiarkowanej i wysokiej aktywności ruchowej. Równolegle gromadzono dane dotyczące odczuwanego zmęczenia, aktywności choroby, bólu, zaburzeń snu, lęku, objawów depresyjnych, stresu i fibromialgii wśród badanych.
Analizie poddano dane 1029 pacjentów z SLE (986 kobiet [95,8%]), o medianie wieku 43 lata. Mediana tygodniowego wydatku energetycznego związanego z ruchem wynosiła 936 MET (IQR: 297–2622). Aż 456 uczestników (44,3%) zaklasyfikowano do grupy o niskiej aktywności ruchowej. U pacjentów z niską aktywnością ruchową częściej obserwowano nasilone zmęczenie, dolegliwości bólowe, symptomy depresyjne oraz podwyższony poziom stresu.
Wyniki tego badania to nie tylko suche statystyki. To jasny sygnał, iż poprawa poziomu aktywności fizycznej może realnie wpłynąć na to, jak pacjenci z SLE funkcjonują na co dzień. Czy nie nadszedł czas, by na stałe wpisać ten element do standardów opieki nad chorymi na toczeń?
