Od 1 kwietnia 2025 r. durwalumab z tremelimumabem i czterema cyklami chemioterapii jest nową opcją z zastosowaniem podwójnej immunoterapii w programie lekowym B6.
Jest to długo oczekiwana szansa terapeutyczna dla chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP).
Durwalumab (przeciwciało anty PD-L1) z tremelimumabem (przeciwciało anty-CTLA-4) i czterema cyklami chemioterapii zarejestrowano na podstawie wyników badania klinicznego POSEIDON, do którego kwalifikowano chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w IV stopniu zaawansowania, u których nie stosowano wcześniej leczenia systemowego z powodu uogólnienia choroby nowotworowej.
W trakcie badania porównywano skuteczność i bezpieczeństwo podwójnej immunoterapii (durwalumab + tremelimumab) w skojarzeniu z chemioterapią z samodzielną chemioterapią. Dla całej grupy badanej wykazano z istotnością statystyczną wydłużenie mediany czasu przeżycia całkowitego w ramieniu podwójnej immunoterapii z chemioterapią wobec samodzielnej chemioterapii (14 miesięcy wobec 11,7 miesiąca, redukcja ryzyka zgonu o 23 proc.). Odsetek chorych pozostających przy życiu po 5 latach jest dwukrotnie wyższy w ramieniu podwójnej immunoterapii z chemioterapią niż w ramieniu z samą chemioterapią (odpowiednio 15,7 proc. oraz 6,8 proc.).
Poseidon a profil chorego
Największą skuteczność odnotowano u chorych na raka niepłaskonabłonkowego (redukcja ryzyka zgonu o 33 proc. oraz o 25 proc. odpowiednio dla chorych z ekspresją PD-L1 na co najmniej 1 proc. komórek nowotworowych i dla chorych bez ekspresji PD-L1). Szczególną grupę chorych stanowią chorzy z obecnością mutacji w genie KRAS. Mutacje w genie KRAS są najczęściej występującym zaburzeniem molekularnym u chorych na NDRP. Wykrywa się je u 25–37 proc. chorych na gruczołowego raka płuca, z czego 40 proc. stanowią chorzy z obecnością mutacji KRAS G12C. W ramach badania klinicznego POSEIDON przeprowadzono dodatkową analizę skuteczności poszczególnych schematów leczenia w zależności od obecności mutacji w genie KRAS (30 proc. chorych), a także mutacji w genach STK11 (14 proc.) oraz KEAP1 (6 proc.). Jak wykazano we wcześniejszych analizach, obecność mutacji STK11 i KEAP1 wiązała się ze znaczącym pogorszeniem w zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) oraz czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) u chorych z obecnością mutacji w genie KRAS, natomiast nie miała wpływu na OS i PFS u chorych bez mutacji w genie KRAS.
Mutacja KRAS – nowy czynnik predykcyjny dla immunoterapii ?
Obecność mutacji w genie KRAS, a także STK11 czy KEAP1 może mieć znaczenie w kontekście doboru postępowania terapeutycznego u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca. U chorych z obecnością mutacji odsetki odpowiedzi na leczenie były najwyższe w ramieniu z podwójną immunoterapią w skojarzeniu z chemioterapią. Dodanie tremelimumabu do durwalumabu i chemioterapii wiązało się z silniej wyrażoną redukcją ryzyka zgonu w stosunku do samej chemioterapii niż skojarzenie durwalumabu z chemioterapią w stosunku do samej chemioterapii u chorych z obecnością mutacji w genach STK11, KEAP1 i KRAS.
Zastosowanie podwójnej immunoterapii w skojarzeniu z czterema cyklami chemioterapii wiąże się z ponaddwukrotnym wydłużeniem mediany OS w porównaniu z samą chemioterapią czy chemioterapią z durwalumabem u chorych z obecnością mutacji w genie KRAS (mOS 25,7 miesiąca wobec 12,6 miesiąca wobec 10,4 miesiąca dla samej chemioterapii).
Wynik badania NGS zawierający informacje dotyczące obecności mutacji nie tylko w genie KRAS, ale także STK11 i KEAP1 jest zatem najważniejszy do wyboru optymalnego schematu leczenia pierwszej linii.
