Wyniki badania PEACOCC potwierdzają potencjał inhibitorów punktów kontrolnych jako obiecującej opcji terapeutycznej w grupie pacjentek z zaawansowanymi nowotworami ginekologicznymi o typie clear cell po niepowodzeniu chemioterapii.
W jednoramiennym, wieloośrodkowym badaniu fazy II PEACOCC pembrolizumab wykazał trwałe korzyści kliniczne u pacjentek z zaawansowanymi nowotworami ginekologicznymi po niepowodzeniu leczenia 1. linii. Lek był dobrze tolerowany, a jego działanie zaobserwowano głównie u pacjentek z nowotworami charakteryzującymi się sprawnością mechanizmu naprawy niedopasowanych zasad (MMR-proficient).
Nowotwory ginekologiczne clear cell często współistnieją z endometriozą i występują u młodszych pacjentek. Najczęstsze są to nowotwory jajnika, rzadziej występują nowotwory trzonu macicy oraz pochwy, sromu i szyjki macicy.
Zaawansowane nowotwory clear cell jajnika mają gorsze rokowanie niż inne podtypy, z niską skutecznością chemioterapii. Nowotwory trzonu macicy są trudne w leczeniu i słabo reagują na radioterapię. Pomimo anatomicznych różnic nowotwory te mają podobne profile genetyczne, w tym częste mutacje w genach ARID1A, PIK3CA i PTEN.
Wysoka ekspresja PD-L1 i PD-L2 sugeruje skuteczność inhibitorów punktów kontrolnych. W badaniu NRG GY003 pacjentki z nowotworem clear cell jajnika miały 5-krotnie większą odpowiedź na leczenie ipilimumabem i niwolumabem niż pacjentki z innymi podtypami. PEACOCC jest pierwszym badaniem oceniającym monoterapię pembrolizumabem w tej grupie nowotworów.
Do badania PEACOCC włączono 48 pacjentek z zaawansowanym nowotworem clear cell, które miały progresję choroby co najmniej po jednej linii chemioterapii. Pembrolizumab podawano co 21 dni (200 mg) przez maksymalnie 2 lata. Głównym punktem końcowym był czas wolny od progresji choroby (PFS) po 12 tygodniach, który osiągnięto u 42 proc. badanych, przy obiektywnym wskaźniku odpowiedzi wynoszącym 25 proc. Mediana czasu przeżycia wolnego od progresji wyniosła 2,7 miesiąca, a mediana całkowitego przeżycia (OS) – 14,8 miesiąca.
Mediana wieku wynosiła 58,5 roku, a 85 proc. pacjentek miało nowotwór jajnika.
Działania niepożądane 3. stopnia wystąpiły u 19 proc. pacjentek, nie odnotowano powikłań 4. i 5. stopnia. Nie stwierdzono jednoznacznej korelacji między PD-L1 a odpowiedzią na pembrolizumab.
Wyniki te potwierdzają potencjał inhibitorów punktów kontrolnych jako obiecującej opcji terapeutycznej w tej trudnej do leczenia grupie pacjentek. Konieczna jest jednak dalsza ocena terapii anty-PD1 w badaniach klinicznych.
