Niwolumab i ipilimumab w leczeniu raka wątrobowokomórkowego

Podczas Kongresu Nowotworów Przewodu Pokarmowego ESMO zaprezentowano wyniki analizy porównawczej (MAIC), które wskazują, iż terapia skojarzona niwolumabem i ipilimumabem może oferować lepsze wyniki w leczeniu pierwszej linii nieoperacyjnego raka wątrobowokomórkowego (HCC) niż inne dostępne terapie immunoonkologiczne – durwalumab z tremelimumabem oraz atezolizumab z bewacyzumabem.

W badaniu wykorzystano metodę porównań pośrednich (MAIC) z uwagi na brak bezpośrednich badań porównawczych. Dane sugerują, iż pacjenci leczeni niwolumabem i ipilimumabem osiągali lepsze wyniki w zakresie przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) i całkowitego przeżycia (OS) w porównaniu z pozostałymi terapiami.

W porównaniu z durwalumabem i tremelimumabem leczenie niwolumabem z ipilimumabem wiązało się ze statystycznie istotnie dłuższym PFS (HR: 0,61) i OS (HR: 0,79) oraz wyższym ogólnym odsetkiem odpowiedzi na leczenie (ORR).

W porównaniu z atezolizumabem i bewacyzumabem terapia ta również wykazała korzystniejsze PFS (HR: 0,81) oraz korzystny trend w zakresie OS (HR: 0,93).

Badanie oparto na danych z trzech dużych badań klinicznych: CheckMate 9DW (dla niwolumabu/ipilimumabu), HIMALAYA (durwalumab/tremelimumab) i IMbrave150 (atezolizumab/bewacyzumab). Aby ograniczyć różnice między populacjami badanymi, zastosowano ważenie danych, co pozwoliło na precyzyjniejsze porównania.

Populacje pacjentów były podobne pod względem wieku (średnio ok. 63 lat), płci (głównie mężczyźni), stanu ogólnego (ECOG 0) oraz stopnia zaawansowania choroby (BCLC C).

Terapia niwolumabem i ipilimumabem wiązała się z wyższą częstością działań niepożądanych – zarówno ogólnych, jak i związanych z leczeniem – w porównaniu z innymi schematami. Odsetek działań niepożądanych stopnia co najmniej 3. wyniósł ok. 70 proc. (vs 50–63 proc. dla innych terapii). Odsetek zgonów związanych z leczeniem wyniósł 3,2 proc. dla terapii niwolumabem/ipilimumabem.

Autorzy zaznaczyli, iż porównania obarczone są pewnymi ograniczeniami – m.in. brakiem możliwości pełnej korekty wszystkich różnic pomiędzy pacjentami oraz różnic w dawkowaniu i czasie prowadzenia badań.

Pomimo tych ograniczeń wyniki sugerują, iż kombinacja niwolumabu z ipilimumabem może stanowić skuteczniejszą opcję pierwszoliniową w leczeniu nieoperacyjnego HCC niż dotychczasowe schematy immunoterapii. Potrzebne są jednak dalsze badania, najlepiej bezpośrednie porównania w randomizowanych badaniach klinicznych.