MRD jako narzędzia prognostyczne i predykcyjne w terapii NSCLC

Znaczenie oceny choroby resztkowej w optymalizacji adjuwantowej terapii ozymertynibem u chorych na EGFR-dodatniego niedrobnokomórkowego raka płuca.

Wyniki analizy eksploracyjnej badania ADAURA dostarczają nowych danych dotyczących znaczenia molekularnej choroby resztkowej (MRD) w leczeniu chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) z mutacją EGFR, po radykalnej resekcji chirurgicznej (stadium IB–IIIA). Analiza wykazała, iż badanie MRD oparte na badaniu ctDNA (krążącego DNA nowotworowego) we krwi obwodowej może skutecznie przewidywać ryzyko nawrotu choroby zarówno w trakcie leczenia adjuwantowego ozymertynibem, jak i w okresie obserwacji po jego zakończeniu.

Wyniki wskazują, iż u pacjentów, u których doszło do nawrotu choroby, MRD poprzedzało kliniczne objawy nawrotu (oceniane dzięki obrazowania) średnio o 4,7 miesiąca. To oznacza, że MRD może pełnić rolę bardzo wczesnego wskaźnika nawrotu – na długo przed jego kliniczną manifestacją.

Szczególnie istotne były dane dotyczące porównania obu grup:

• Po 36 miesiącach od rozpoczęcia leczenia aż 86 proc. pacjentów leczonych ozymertynibem pozostawało wolnych od nawrotu (zarówno klinicznie, jak w analizie molekularnej), podczas gdy w grupie placebo odsetek ten wyniósł jedynie 36 proc.
• Analiza statystyczna wykazała, iż ryzyko nawrotu choroby było ponad czterokrotnie niższe w grupie leczonej ozymertynibem (HR 0,23; 95 proc. CI: 0,15–0,36).

Warto zauważyć, iż większość przypadków nawrotu (68 proc. w grupie ozymertynibu) wystąpiła po zakończeniu 3-letniej terapii. Co więcej, ponad połowa z tych przypadków miała miejsce w ciągu pierwszych 12 miesięcy po odstawieniu leczenia. To może wskazywać, iż u niektórych pacjentów kontynuacja terapii ponad zalecany czas mogłaby przynieść dalszą korzyść kliniczną.

Dodatkowo w 2-letnim okresie obserwacji po zakończeniu leczenia 66 proc. pacjentów w grupie ozymertynibu wciąż nie wykazywało żadnych objawów nawrotu ani obecności MRD.

Obecny standard nadzoru po leczeniu radykalnym opiera się głównie na obrazowaniu, co pozwala wykrywać jedynie chorobę makroskopową. MRD, wykrywane jako biomarker molekularny może stanowić dużo czulszy predyktor nawrotu choroby nowotworowej. Zastosowanie testów MRD może wspierać podejmowanie decyzji klinicznych – takich jak przedłużenie leczenia, jego intensyfikacja lub wcześniejsze rozpoczęcie terapii ratunkowej.

Autorzy badania podkreślają, iż zastosowanie MRD jako narzędzia prognostycznego i predykcyjnego może znacząco poprawić efektywność leczenia adjuwantowego i długoterminowe wyniki pacjentów po leczeniu operacyjnym NSCLC z mutacją w genie EGFR. Potrzebne są jednak prospektywne badania mające na celu określenie optymalnej częstości monitorowania MRD po zakończeniu leczenia oraz odpowiednich interwencji klinicznych po wykryciu nawrotu molekularnego.

Wstępne dane sugerują, iż pacjenci, u których występuje MRD po zakończeniu 3-letniego leczenia ozymertynibem, mogą odnosić korzyść z jego kontynuacji – hipoteza ta wymaga jednak potwierdzenia w dalszych badaniach klinicznych.