Belzutifan zatwierdzony przez FDA

Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła belzutifan do leczenia pacjentów w wieku 12 lat i starszych z zaawansowanym, nieresekcyjnym lub przerzutowym guzem chromochłonnym (pheochromocytoma) lub przyzwojakami (paraganglioma). Decyzja opiera się na wynikach badania fazy 2 LITESPARK-015, w którym wykazano skuteczność inhibitora HIF-2α w tej rzadkiej, trudnej do leczenia populacji.

Badanie LITESPARK-015 miało charakter jednoramienny, otwarty i wieloośrodkowy. Włączono do niego pacjentów z histologicznie potwierdzonym, miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym pheochromocytoma/paraganglioma, niekwalifikujących się do leczenia chirurgicznego lub terapii o intencji radykalnej. Warunkiem była kontrola ciśnienia tętniczego przed rozpoczęciem leczenia (poniżej 150/90 mmHg u dorosłych i 135/85 mmHg u młodzieży). Belzutifan podawano doustnie w dawce 120 mg raz dziennie do progresji choroby lub wystąpienia niedopuszczalnej toksyczności.

Głównym punktem końcowym było ORR. Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały DOR, TTR i efekt hipotensyjny.

W analizowanej kohorcie (n = 72) odsetek odpowiedzi obiektywnej (ORR) wyniósł 26% (95% CI: 17%–38%), a mediana czasu trwania odpowiedzi (DOR) osiągnęła 20,4 miesiąca (95% CI: 8,3–nieosiągnięty). U ponad połowy pacjentów (53%) odpowiedź trwała co najmniej 12 miesięcy. Mediana czasu do odpowiedzi (TTR) wyniosła 11 miesięcy (zakres: 1,7–24,8).

Dodatkowo u 32% pacjentów zaobserwowano trwałą (≥6 miesięcy) redukcję dawki przynajmniej jednego leku przeciwnadciśnieniowego o ≥50%, co ma istotne znaczenie kliniczne w kontekście nadciśnienia wtórnego do wydzielania katecholamin.

Mediana czasu ekspozycji na lek wyniosła 20 miesięcy (zakres: 0,3–32,5). Poważne działania niepożądane wystąpiły u 36% pacjentów, a redukcji dawki i przerwania leczenia z powodu działań niepożądanych wymagało odpowiednio 14% i 40% pacjentów. U dwóch osób leczenie zostało całkowicie przerwane z powodu działań niepożądanych.

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane (≥10%) obejmowały:

• niedokrwistość (96%; w tym G3/4 – 22%),
• zmęczenie (56%),
• ból mięśniowo-szkieletowy (56%),
• duszność (33%),
• ból głowy (29%),
• oraz zawroty głowy, nudności, obrzęki, zaparcia, utratę apetytu, skurcze mięśni, osłabienie mięśniowe, hipoksję, neuropatię obwodową, arytmię i inne.

Zatwierdzenie belzutifanu dla pacjentów z zaawansowanym pheochromocytoma/paraganglioma otwiera nową możliwość terapeutyczną dla tej rzadkiej i trudnej do leczenia grupy chorych. Jest to pierwszy inhibitor HIF-2α dopuszczony do stosowania w tej wskazanej populacji, wykazujący klinicznie istotne odpowiedzi i trwałość efektu terapeutycznego, a także potencjalną poprawę kontroli nadciśnienia zależnego od guzów chromochłonnych.