2233. Od Sanu po Zieloną Górę

Tak się zapierałam przed Księdzem Niosącym Światło, iż nie pojadę na żaden obóz wspólnotowy Wiary i Światło, iż ostatecznie pojechałam na dwa. Co prawda jako wizytator w zastępstwie kapłana i tylko na kilka dni, ale zawsze. Trzeba uczciwie przyznać, iż przez ostatnie tygodnie nie drążył już tego tematu i myślałam, iż go odpuścił. Aż pewnego dnia poprosił, abym została chwilę po Mszy. Spraw to on mógł mieć do mnie multum, toteż naprawdę nie wiedziałam o co może mnie zagadać. Ale na pewno nie obstawiałam, iż o wyjazd wspólnotowy.

Teoretycznie to on powinien na nie jechać i je zwizytować, ale czuł się na tyle źle, iż nie był w stanie tego zrobić. Musiałby jechać pociągiem przez pół Polski, co też przy aktualnych temperaturach jest uciążliwe dla zupełnie zdrowych ludzi. Wie, iż jest na to za słaby. Myślę, iż to ważne, iż ma tego świadomość, bo dzięki temu może powiedzieć, co jest w stanie jeszcze zrobić, a co już nie. I ewentualnie to drugie zlecić innym. Na trzy obozy wysłał koordynatorkę prowincji. Pozostały mu dwa, mniej więcej w tym samym czasie. Pomyślał o mnie. A ja nie miałam serca mu odmówić. Nie teraz. Teraz nie mógł zaprzątać sobie tym głowy. Udało mi się wziąć wolne w pracy, kosztem całych dni w przyszłym tygodniu w niej spędzonych. Coś za coś. Przed wyjazdem życzyłam jeszcze księdzu dużo sił i cierpliwości na czekającą go rehabilitację, którą zaczynał od poniedziałku.

Najpierw pojechałam do znajdującego się nad Sanem ośrodka, gdzie wypoczywała jedna z grup. Nie będę Wam opowiadać, jak wyglądała moja tam podróż, trzymajmy się wersji, iż bezproblemowo (tja, bardzo trzymajmy się tej wersji, jeszcze bardziej "polubiłam" komunikację podmiejską). Sama wspólnota jest jedną z tych docelowych, w których chciałabym działać. Co ciekawe, nie zdradziłam się jeszcze z tym księdzu, więc raczej o tym nie wie. W każdym razie spędziłam z nimi pierwsze trzy dni, podczas których przypatrywałam się metodom ich pracy, współprowadziłam spotkania, ale także w ich sama brałam udział, asystowałam podczas codziennych spacerów po okolicy, grałam w gry planszowe z uczestnikami spotkania oraz rozmawiałam z nimi i z opiekunami, uczestniczyłam też w Eucharystii, która była centralnym i najważniejszym punktem każdego dnia. Trochę poznałam ich od wewnątrz i polubiłam. I chyba ze wzajemnością. Wyciągnęłam też kilka metod pracy, które mogłabym i chciałabym wykorzystać podczas zajęć z dziećmi czy to na świetlicy, czy w Oratorium, czy choćby z bierzmowanymi. Żałuję, iż nie mogłam podskoczyć w Bieszczady i odwiedzić ich po 25 latach, ale w życiu nie można mieć wszystkiego. Trzeba w nim iść na pewne ustępstwa. Może kiedy indziej mi się to uda. Wiem, jak tam dojechać, więc nie jest źle.

W nocy z poniedziałku na wtorek przemieściłam się pociągiem z zupełnego wschodu naszego kraju na jego zachód, w okolice Zielonej Góry. Myślcie co chcecie, taka pora jest najlepsza na tego typu podróże. Stosunkowo mało ludzi, nie ma gorąca i można się kimnąć. Chociaż zanim się zdrzemnęłam, to jeszcze porobiłam notatki z wyjazdu, aby mieć co przedstawić księdzu. Kiedy dotarłam wczesnym rankiem do Zielonej Góry, na miejscu czekał już na mnie jeden z opiekunów, Jakub, który dowiózł mnie na miejsce obozowiska. Sporo jego uczestników pamiętało mnie z majowej pielgrzymki całej pielgrzymki do Rychwałdu, na której pojawiłam się dosyć niespodziewanie. choćby dla samego księdza. I to adekwatnie wtedy miałam z nimi pierwszy raz styczność. To druga wspólnota, do której mogłabym przynależeć i z moich rozmów z Księdzem Niosącym Światło wynika, iż i on tego by chciał. Jak Bóg da siły i zdyscyplinowanie, to może uda mi się pogodzić obydwie wspólnoty. Na razie jednak o tym nie myślę, bo jeszcze mam ciut czasu. Tutaj też głównie obserwowałam zajęcia w grupie i jej funkcjonowanie. Dużo też rozmawiałam, zwłaszcza z koordynatorkami grupy, które wyjaśniły mi pewne wątpliwości, których nie brakowało. Wiele euforii dała wszystkim wyprawa nad jezioro. I choć zupełnie nie byłam na to przygotowana, bo nie wzięłam stroju kąpielowego, to i tak finalnie wylądowałam w wodzie w tym, co miałam na sobie. Robiliśmy też kartki z wakacji, które miały być wysłane do innych wspólnot.

Tamtejszy pomost nad jeziorem okazał się być idealnym miejscem nie tylko do porannego i wieczornego odmawiania brewiarza, ale i rozmyślań. Sprzyjała ku temu nie tylko pogoda, ale i cisza połączona z niewielką liczbą ludzi. Kilka razy polały mi się łzy, kiedy uświadomiłam sobie, jak bardzo Ksiądz Niosący Światło jest lubiany i szanowany w tych wspólnotach. Przecież i w jednej i w drugiej szczegółowo o niego wypytywali. Czasem sama nie wiedziałam, co mam im odpowiedzieć. Ale to chyba taki typ osobowości - szczerze uśmiechnięty, choćby o ile jest źle, z uwagą słuchający każdego, z pokorą znoszący wszystko, choćby nieprzyjemne docinki innych i medyczne, czy też pielęgnacyjne, zabiegi. Nigdy nie słyszałam, aby marudził albo narzekał. choćby teraz, kiedy jest już bardzo źle. Dbający o swoją godność i o dobre relacje z Bogiem. Nie poddający się tak łatwo, traktujący każdego z szacunkiem, wierzący w Boga i w ludzi. To były wspaniałe dwa lata budujące naszą szczerą relację na nieskazitelnym gruncie. Osobiście nigdy nie pomyślałam o nim inaczej niż "ksiądz". Ale i on nie dał mi ku temu powodów, choćby kiedy obejmował mnie ramieniem, czy wręcz przytulał. To nie był ten rodzaj gestów. To raczej były przyjacielskie gesty. Mam też wrażenie, iż włączał mnie w różne akcje po to, aby zbudować we mnie pewność siebie, pokazać mi, jak wiele potrafię. I jakoś będę musiała nieść te zasoby dalej, kiedy jego już nie będzie.